Eenmaal aangekomen op het vliegveld Trivandrum gaat het uitstappen van de passagiers weer op de gebruikelijke onzinnige manier. Het vliegtuig staat nog niet stil of het merendeel van de passagiers staan zich te verdringen op het gangpad om hun handbagage te pakken. Daarna staan ze als sardienen in een blik in datzelfde gangpad te wachten op het sein dat ze uit mogen stappen. Vervolgens ontstaat er een run naar de "immigration" waar de elektronische visa gecontroleerd moeten worden. Al het gehaast in het vliegtuig blijkt weer geen enkele zin te hebben gehad want de wachtrij heeft zich verplaatst van het vliegtuig naar de ruimte voor de ontvangsthal. Terwijl Hanny even op de tassen past, ga ik naar het toilet en tot mijn verbazing is het er erg hygiënisch. Ik had me voorbereid op toestanden zoals ik die in Krasnoyarsk AirPort in 1998 aantrof (of erger), maar het viel 100% mee.

De controle van de visa verliep daarentegen met de nodige strubbelingen. Het is03.55 uurin de nacht en de beambten nemen alle tijd om vriendelijk, maar traag, een digitaal portret te maken en vingerafdrukken in te scannen. Uiteindelijk staan we rond05.00 uurbuiten waar Jan ons op staat te wachten tussen de vele Indiërs. De chauffeur hielp onze koffers inladen in de vrij nieuwe Volkswagen en de dodenmansrit kon beginnen. Ik ben veel gewend wat autoritjes in het buitenland betreft, maar rijden in (Zuid-)India is een hoofdstuk apart. Iedereen haalt iedereen links en rechts in en in het begin weet je niet wat je overkomt. Alles went, ik ben vandaag enkele keren met de auto meegereden, maar je blijft schrikken van de situaties die zich telkens op de de weg voordoen.

In de ochtend heb ik samen met Hanny de omgeving verkend rondom het ziekenhuis. Eenmaal de compound uit, ga je met een bruggetje de rivier over en kun je langs de rivier richting Vellamadam lopen. De lokale bevolking doet de was in de niet zo schone rivier, wast er zich, poetst met het vieze water de tanden en vermaakt zich opperbest in het water. Je snapt niet hoe dat zo kan verkeren; de kade van de rivier is bezaaid met viezigheid en het schijnt ze niks te deren. Het is 35 graden Celsius en de verkoeling van het water heeft een grote aantrekkingskracht op de lokale bevolking. Hoewel ze mij niet in de rivier krijgen, kan ik wel begrijpen dat ze het doen.

De weg is er verschrikkelijk slecht en je moet regelmatig opzij stappen omdat er een motor, toektoek of auto langs komt scheuren. De mensen die we tegenkomen groeten ons vriendelijk en met sommigen kunnen we een praatje aanknopen. Op een gegeven moment stopt er een motorrijder met zijn zoontje dat achterop zit. Ze trakteren ons zomaar op een snoepje, terwijl ze ons niet kennen. Wij waren overdonderd door de vriendelijkheid van deze mensen. Het was een bijzondere voettocht door een wijkje waar ze normaal gesproken nooit een blanke in levende lijve hebben ontmoet. Hun huisjes zijn schoon, hun kleding kleurrijk, maar de omgeving zal hun een zorg zijn. Wat was dat toch een bijzondere ervaring; zoveel welgemeende hartelijkheid en gemeenschapszin.

Terug in het ziekenhuis maken we kennis met Father Hieronimus Cruz, de directeur van het grote kinderziekenhuis in Vellamadam, waar wij logeren. Een vriendelijke en belezen man die acht jaar in Rome heeft gestudeerd en die het hart op de juiste plaats heeft. Wij lunchen samen en hebben het al vrij gauw over onze motivatie en passies in het leven. Het is een gesprek waaruit blijkt we duidelijk een klik hebben met elkaar. Dit is een goede basis voor samenwerking in de toekomst.

De middag besteden we aan een bezoek aan het kinderhuis van de Ashoka Foundation in Muttom, dat met de hulp van Wilde Ganzen is opgezet in 2009. Eenmaal binnen kregen wij onverwacht een ontroerende onthaal door een groep kinderen die speciaal voor de gelegenheid een lang programma hadden ingestudeerd. De kinderen waren prachtig aangekleed en droegen voor, speelden toneel, zongen en dansten. Wij werden officieel als gasten geëerd met een mooie schelpenketting en een Indiase doek. De oudste kinderen waren slachtoffer van de Tsunami die hier verschrikkelijk heeft huisgehouden. Ze werden geschoold en konden nu als volwaardig burger integreren in de samenleving. De jongste kinderen kwamen uit situaties die erg onder de tsunami hadden geleden en huis en haard verloren hadden.

Na afloop van hun presentatie heb ik hen wat elementaire Nederlandse woordjes geleerd: hoofd, schouders, knie en teen, oren, ogen en puntje van je neus. Dat kwam goed van pas bij het instuderen van het in Nederland alom gekende liedje. De kinderen hadden een goede uitspraak van het Nederlands en vonden het liedje leuk om te doen. Daarna werden we uitgenodigd om een Indiase snack met hen te nuttigen en bekeken we op het dak van het kinderhuis een prachtige zonsondergang, uitkijkend op de oceaan. Het leven is prachtig.

Voldaan na een uitvoerige maaltijd maakten we weer een dodenmansrit naar het ziekenhuis, dronken gezamenlijk nog iets in het grote gastenverblijf waar Jan in mocht logeren en kon ik eindelijk gaan slapen. Een mooie en waardevolle dag in India. De indrukken hebben zich opgestapeld en ik ben benieuwd