Vanochtend rond 08.00 uur ons gezamenlijk ontbijt genuttigd in aanwezigheid van Hieronimus, de directeur van het ziekenhuis. Na het eten hebben we een ochtendritueel van het ziekenhuispersoneel meegemaakt. In de grote ontvangsthal van het ziekenhuis ging het personeel (en wij) in een kring staan en er werden enkele liederen in Tamil gezongen; fraaie melodieën die ook nog eens goed gezongen werden. Daarna wat stichtelijke woorden door het hoofd administratie en de directeur, waarna iedereen aan het werk ging.

We maakten wat uitgebreider kennis met Josephine die ons een rondleiding door het ziekenhuis gaf. Jan kende het daar al en trok zich terug op zijn kamer. Hanny en ik kregen een rondleiding door het ziekenhuis en mochten met al het personeel en de ouders van de patiënten spreken. Het is een kinderziekenhuis en ze hebben een regionale functie. De kinderen mankeren echt iets als ze hier terecht komen en ze zijn hier dan ook van alle markten thuis. Het nieuwe, goed uitgeruste ziekenhuis doet hier en daar naar Westerse begrippen verouderd aan, maar de expertise en toewijding van de doktoren en chirurgen is buitengewoon groot. We hebben het gehele ziekenhuis doorgelopen en met vele doktoren, verplegers, apothekers, laboranten en administratief personeel gesproken. Het meeste indruk maakte de zaal van de vroeggeborenen op mij; er lagen twee baby's van 28 en 34 weken (niet in een couveuse). Wij moesten onze schoenen uitdoen, kregen teenslippers aan, moesten een operatieschort aan en een mondkapje aanknopen. Wat is zo'n kwetsbaar mensje onder blauw licht en een gebreide rode willen muts op toch ontroerend. De liefde waarmee er voor die baby's werd gezorgd was geweldig.

Na de rondleiding gingen we met Patrick Savier naar de stad Nagercoil die ik al een beetje begin te kennen. Patrick is ongeveer 50 jaar en was voor Heronimus directeur van het ziekenhuis. Ik denk dat ik nu zelf naar Nagercoil zou kunnen rijden, ware het niet dat ik nog niet de ware rijstijl eigen heb gemaakt. Patrick reed beduidend rustiger dan de chauffeurs van gisteren, dus dat was weer mooi meegenomen. We gingen in de stad naar een kleermakerij waar ik aan de hand van een catalogus een traditioneel Indisch pak heb uitgekozen. De kleermaker zei me hoeveel meter stof hij nodig had en we gingen in een speciaalzaak om de hoek een stof uitzoeken. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n grote stoffenzaak gezien. Bovendien was er buitensporig veel personeel dat je zowat besprong bij binnenkomst. De keuze was snel gemaakt en met de stof gingen we terug naar de kleermaker. Die sloeg aan het meten en komende zaterdag kan ik het pak op komen halen. Ik ben benieuwd.

De lunch stond weer klaar bij thuiskomst in Vellamadam en na deze lunch heb ik in de ICT-ruimte van het ziekenhuis even deze reisblog online kunnen zetten. Internetten, appen, sms-en moeten even op een lager pitje worden gezet. De faciliteiten zijn hier niet zoals we in Nederland gewend zijn en geven voor ons beperkingen waar je toch aan moet wennen. Er stond een bezoek aan de opvang van nomadenkinderen op de agenda. Deze opvang staat buiten de compound in de wijk gesitueerd en het eerste dat opvalt, is dat het super schoon is. De kinderen zijn gescheiden in een gebouw voor de jongens en een voor de meisjes. Als eerste bezochten we de jongensafdeling. De levensverhalen van die jongens zijn hartverscheurend en wat mij opviel was dat ze gelukkig oogden en niet zichtbaar leden onder hun levensgeschiedenis. Ze hebben het hier honderden malen beter dan waar ze uit gehaald zijn en hebben op jonge leeftijd al geleerd in het moment te leven en niet te grote verwachtingen te hebben.We bekeken het gebouw en gaven de jongens en hun drie geweldige begeleiders wat meegenomen cadeautjes. Toe we naar buiten liepen reed daar een ijscokar. We hadden al afscheid genomen, maar Hanny wilde alle kinderen op een ijsje trakteren. Dit was een schot in de roos! Kinderen blij, de ijscoman de dag van zijn leven (de jongeman verkocht ineens 26 ijsjes - €1,50) en wij gingen onder de indruk weer naar het ziekenhuis.

Onderweg vroeg ik me af wat het met je doet als je van de maatschappij, jouw leefomgeving, als kind al te horen krijgt dat je er niet toe doet. Iedereen bekijkt de wereld vanuit zichzelf en vindt zichzelf de moeite waard. Maar wat nu als jouw ouders bedelen, jouw niet belangrijk vinden, scholing niet zien zitten of niet in de omgeving zijn? En als de maatschappij genoeg problemen met zichzelf heeft en zich niet om jouw bekommerd? Hoe kun je daar mee leven?

Ik heb er met Patrick wandelend op weg terug naar het ziekenhuis over gesproken. Hij stelde dat er in zijn ogen twee vormen van bestaan zijn: als eerste vanuit het referentiekader van jouw ouders, de familie en school en als tweede een opgebouwd uit ervaringen, goed of slecht. Bij de tweede leef je volgens hem meer van dag tot dag; in het nu. Bovendien zou je ambitieniveau daardoor lager zijn; je ziet wel wat er op je afkomt en het maken van plannen hoort daar niet bij. Hierdoor kun je meer genieten (of treuren) van het moment. Het is een meer op intuïtie gebaseerde levenshouding. Het zou kunnen verklaren waarom de jongens, op het moment althans dat wij hen zagen, op dat moment gelukkig waren. Het bezoek gaf me stof tot nadenken en ik ben ook hier nog lang niet uit.

's Avonds gingen we naar een verjaardagsfeest van Alex Johnson, die ons een dag eerder in Muttom had ontvangen. Hij kwam ons ophalen met zijn auto en bracht ons naar zijn riant onderkomen vlak bij het ziekenhuis. Jan, Hieronimus, Hanny en ik waren de enige gasten en het gezin van Alex had zich uitgesloofd om de ontvangst overdadig te laten zijn. We begonnen met een Schwartzwalder Kirsch en eindigden met een uitgebreide maaltijd. Net als gisteren at het gezin niet gelijktijdig met ons; naar gebruik werden wij als gasten bediend, zodat we maar niks tekort zouden komen. Jan voelde zich niet goed en daarom gingen we rond een uur of negen naar het ziekenhuis terug. Daar aangekomen hebben we nog even genoten van elkaars gezelschap en van de nachtgeluiden die hier erg betoverend zijn.