Vandaag stond een bezoek aan de school van Jan op de agenda. Deze school in Alanchi was in 2007 opgeleverd en Jan heeft de bouw van deze school op zich genomen nadat zijn oom Joop van Corven hem hier had geïntroduceerd. Dit project lag ten grondslag aan de oprichting van de Stichting Jeugdwelzijn Zuid-India, waarvan ik bestuurslid ben. Het is dus speciaal dat ik dit mooie project met eigen ogen eens kan zien. Tot nu toe is het een voor mij een project van "horen zeggen" geweest. Nu komt de kans om het project zelf eens te bekijken.

Het is op de foto's die ik gezien had een mooi gebouw, met veel klaslokalen, een grote ruime speelplaats en de school ligt niet ver van het strand aan de Lakshadweep Zee. Jan heeft veel tijd en moeite in dit project gestopt en het is dus logisch dat hij zich met deze school bijzonder gebonden voelt.

De reis naar Alanchi is vanuit Vellamadam ongeveer anderhalf tot twee uur reizen. De reis gaat eerst langs Nagercoil, omdat onze chauffeur van de dag van aankomst, Durai, een simkaart voor mij heeft gekocht waarmee ik kan tegen lage kosten kan bellen. Dat is een stuk voordeliger dan de telefoongesprekken via Vodafone Nederland te laten verlopen. Voor Rs 1000 (ongeveer €13) kun je hier behoorlijk wat bellen. De internetdekking is nog niet optimaal, maar in de grote steden is het bereik niet slecht.

Vanuit Nagercoil gaat de weg langs exotische oorden en eigenlijk is het gebied langs de weg bijna bewoond. Overal zie je mensen die langs de wegen lopen, ontelbaar veel motorrijders, toektoeks, bussen vrachtauto's en soms zelfs een enkele fiets. Het meest in het oog springend voor mij is dat velen, ongeacht het vervoersmiddel, op creatieve wijze hun bagage of medepassagiers weten mee te nemen. Het is gewoon om als vader en moeder de twee kinderen op de motor mee te nemen; de jongste voorop de tank en de andere tussen vader en moeder geklemd. Soms snap je niet dat er zoveel melkbussen op één motor passen. Vrachtauto's worden torenhoog beladen, waarbij de persoon die de spullen heeft opgestapeld bovenop is gaan zitten om de boel bijeen te houden. Het is een logische werkwijze omdat die persoon eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen, niet de stapel op hoeft te klimmen om vervolgens de vrachtwagen weer te legen. Het is logisch, maar gezien de conditie van de wegen levensgevaarlijk.

Een ander opvallend punt is het onophoudelijk claxonneren van elke chauffeur, of hij nu een motor, auto, toektoek, bus of vrachtauto bestuurt. Links- en rechtsom passeren de verkeersdeelnemers elkaar, hetgeen door de kuilen in de weg wel te verklaren valt.

Slingerend en toeterend bereikten wij Alanchi en reden het schoolplein op. De kinderen stonden buiten al klaar en onder gejuich werden wij ontvangen. Het gebeurt niet dagelijks dat er Westerlingen op bezoek komen en zeker niet als daar ook nog Jan tussen zit, wiens naam daar op plaquettes terug te vinden is. Helaas mochten we van de directeur niet uitstappen en moesten we rechtsomkeer maken omdat we eerst in de pastorie verwacht werden. We vonden dat wel vreemd, maar ja, kindvriendelijkheid staat niet altijd bovenaan bij dit soort ontvangsten. We hebben wel fijntjes laten weten dat we dat vreemd vonden.

Na een korte ontvangst op de pastorie liepen we te voet naar de school en via het gebouw voor de voorschoolse opvang, gingen we naar de primairy school. Eerst kregen we een rondleiding door de klaslokalen waar het door de Stichting Jeugdwelzijn Zuid-Indiageschonken meubilair getoond werd. Daarna gingen we door een haag van leerlingen naar de aula. We mochten de trap niet op alvorens een tikka op het voorhoofd tussen de ogen opgedrukt te krijgen; mijn eerste "derde oog". Ook was er onderaan de trap een Lotus getekend van gekleurd fijn zand. Boven aangekomen zaten ongeveer 350 leerlingen in het gelid en een gejuich en applaus ging op bij onze binnenkomst. We kregen een ereplaats en er werd een leuk programma getoond door kinderen uit alle klassen. De kinderen hadden er plezier in en wij hebben er ook van genoten. Het enige minpuntje was het oorverdovend harde geluid van de muziekinstallatie. Maar als je inIndiabent (geweest) weet je dat er uit veel tempels dag en nacht knoertharde muziek klinkt. Ook in idyllische oorden wordt de serene rust van tropische geluiden verstoord door de tempelmuziek die over het landschap schalt.

Voldaan gingen we naar huis; benieuwd naar wat morgen ons gaat brengen. Het geplande programma kwam te vervallen, dus ziet het ernaar uit dat we wat tijd voor onszelf zullen hebben.