Vandaag stond een bezoekje aan de steden Nagercoil en Kanniyakumari en de tempel Shirdi Sai Baba of ook Sai Baba van Shirdi op het programma. In Nagercoil stonden aardse zaken als het kopen van souvenirs centraal, in Kanniyakumari hebben we het zuidelijkste punt van India bezocht en bij de witte tempel van Shirdi Sai Baba kwam het spirituele element aan bod. De dag werd afgesloten met een bezoek aan het huis van onze chauffeur Durai, die ons wilde voorstellen aan zijn vrouw, dochter en moeder. Ik heb vandaag weer veel ervaringen opgedaan.

Zoals gezegd, gingen we eerst naar de stad Nagercoil. Een stad met een flamboyante Indiase dynamiek. De stad bruist en toetert er lustig op los. Bijna alle honden die je tegenkomt hebben vreselijke schurft en de mensen zijn nieuwsgierig en vriendelijk naar ons, blanke West-Europeanen. We vallen dan ook bijzonder op; Jan in zijn korte broek, Hanny als blanke vrouw en ik als mezelf. Mensen spreken ons aan, vragen waar we vandaan komen of groeten ons vriendelijk. Het verkeer raast claxonnerend zigzaggend door de smalle straatjes en de voetgangers gaan gewoon hun eigen weg. Ik merk dat je na 5 dagen Zuid-India gewend raakt aan de bij eerste indruk chaotische manier van leven; de vanzelfsprekende ongedwongenheid voelt zelfs plezierig aan. We doen onze inkopen en hebben redelijk snel wat we moeten hebben. Op naar Kanniyakumari dan maar!

Eenmaal aan de kust aangekomen, merk je dat het hier toeristisch is; bredere wegen, busstopplaatsen en parkeergelegenheden. Eerst gaan we lunchen bij Hotel/restaurant 'Sparsa'. Het is een luxe hotel dat voornamelijk draait op Duitsers die daar voor een half jaar verblijven terwijl ze bij de energiecentrale werken. De lunch is lekker en met een goed gevulde maag gaan we naar het uiterste puntje waar we het Mahatma ("Grote ziel") Ghandi- museum aan de kust bezoeken. Voordat we de tempel ingaan moeten we onze schoenen uitdoen, zoals altijd bij een tempel. De man die de schoenen aanneemt en bewaart, vraagt daar Rs 1 voor (de koers is nu Rs 74 voor €1). We worden meteen opgevangen door een man in uniform die ons meteen in een Indiaas Engels aanwijst tot hoe hoog de tsunami hier is gekomen in 2004. Vervolgens leidt hij ons door de tempel en wijst hij ons op bijzonderheden. Zo vertelt hij dat Ghandi's as hier in de zee is uitgestrooid waar drie geloven en drie zeeën elkaar ontmoeten. De tempel heeft ook elementen van het Christendom, Hindoeïsme en Islam in zich verenigd. Hij loopt met ons het hele gebouw door, pakt mijn fototoestel af en maakt foto's van Hanny en mij (Jan ging niet mee omdat hij hier al vaker was geweest) en vraagt Hanny een kleine bijdrage voor de gedane arbeid. Nadat zij hem een behoorlijk bedrag had gegeven, zegt hij dat hij de toeristen altijd om een donatie vraagt in de nationale munt van hun land. Zijn dochter moet studeren en hij wil dat zo bekostigen. Als Hanny hem €10 (!) heeft gegeven, zegt hij dat hij ook nog een zoon heeft, waarop Hanny weer zo'n bedrag geeft. Zijn dag is goed geweest! Hij leidt ons uit en geeft de man bij de schoenen Rs 10 als zijn aandeel in de fooi. Het zou me niet verbazen als hij met een grote auto naar huis gaat. Hij heeft er een lucratieve business aan, daar in dat museum. Daarna lopen we gedrieën langs de kraampjes, maken wat foto's, genieten van het uitzicht en kopen in de winkelstraat wat laatste cadeautjes.

Wij vervolgen wederom de reis en gaan naar de witte tempel van Shirdi Sai Baba, die op de route naar Vellamadam gesitueerd is. Ook hier weer de schoenen en sokken uit. De stenen zijn echter zo verschrikkelijk heet geworden door de zon, dat ik mijn sokken maar weer vlug aan ga doen. Dat voel stukken aangenamer voor mijn Westerse voeten. Volgens mij hebben vele Indiërs een flinke eeltlaag onder hun voeten, want die lopen zonder problemen over gloeiend hete stenen en onverharde wegen die bezaaid zijn met scherpe stenen. In de tempel blijkt dat de Sai Baba uit Shirdi vereerd wordt door de Hindi én Moslims. Hij wist klaarblijkelijk een overbrugging te maken tussen de beide geloven door goede elementen samen te smelten. Het schijnt een man te zijn geweest die niet hechtte aan materiële zaken; vergelijkbaar met Sint Franciscus. Het verbaasde mij dan ook dat de persoonsverheerlijking zo groot was dat ze zijn standbeelden met goud en bloemen omringd hadden. Dit is volgens mij in complete tegenspraak met de manier van leven die hij uitdroeg. Maar ja, met Franciscus gebeurde hetzelfde.

Ik ben in gesprek gegaan met sommige tempelbezoekers en legde hen voor wat me op was gevallen. Ze wisten me weinig over de Sai Baba uit Shirdi te vertellen; zo wisten ze niet wanneer hij leefde of waar hij was gestorven. Ik moest Wikipedia erop naslaan en werd van de tempelgangers niet veel wijzer op dit punt. Ze waren het wel met me eens dat het niet in zijn lijn lag om op deze wijze weergegeven te worden. Maar mensen hebben dat nodig, zeiden ze. Een verzachtende omstandigheid was in hun ogen wel dat het niet allemaal écht goud was dat we zagen. Een hele geruststelling.

Vlak bij het ziekenhuis in Vellamadam woont onze chauffeur Durai. Hij nodigde ons bij hem thuis uit om kennis te maken met zijn familie. Hij leeft er met zijn moeder, vrouw en dochtertje. Wij hadden in Kanniyakumari een grote speelgoedbeer voor haar gekocht en die viel goed in de smaak. Wij kregen meteen fotoboeken van het huwelijk in onze handen gedrukt en moesten die uitgebreid bekijken. Opvallend was dat de vrouw op geen enkele foto lachte. Later hoorde ik van Jan dat het een uithuwelijking betrof. De moeder had voor haar (oudere) zoon een jongere bruid gevonden en dus was er voor haar geen keus. Ze hebben elkaar pas twee weken voor het huwelijk voor het eerst gezien. Ik begreep haar gelaatsuitdrukking bij de bruidsreportage ineens stukken beter. Gelukkig voor haar is Durai lief voor haar en hun dochtertje. Hij is enthousiast en ook zij leek nu gelukkig met de situatie. Ik ben weer veel meer over de Indiase maatschappij te weten gekomen vandaag.