Om 9.00 uur, meteen na het ontbijt en de traditionele start in de hal van het ziekenhuis, vertrokken we naar het houten paleis Padmanabhapuram op ongeveer een uur rijden van Vellamadam. De weg ernaar toe is grotendeels bekend terrein geworden; alleen het laatste stuk was onbekend.

Eenmaal aangekomen moet je, als je met de auto komt, entreegeld betalen. De souvenirkraampjes zijn in twee straten opgesteld en er staan veel (school)bussen geparkeerd aan de zijkant van het paleis. Daar zetten we de auto neer en lopen via een van de winkelstraatjes naar de ingaan van het paleis. Het is een grote toeristische attractie voor de Indiërs. We worden naar de schoenengaderobe geleid en leveren daar onze schoenen in; evenals in de tempels, moet je het paleis met blote voeten betreden. Het entreekaartje kost Rs 300 voor buitenlanders en Rs 30 voor Indiërs. Als je foto's wilt maken met je mobile camera kost dat Rs 50 extra en als je een camera gebruikt moet je Rs 2000 extra betalen. Ze hebben nog niet in de gaten dat je met de laatste generaties iPhones, even goede foto's kunt maken. Het prijsverschil slaat dus nergens op en wij hebben voor die Rs 50 naar hartelust gefotografeerd.

Het paleis is in een paar woorden te vangen: eenvoudigweg prachtig! Het paleis is rond 1400 gebouwd en tot in de 18de eeuw uitgebreid. Het was duidelijk dat de maharadja's en koningen puissant rijk waren. Je komt ogen te kort en gelukkig staan er verduidelijkende borden met teksten in Tamil, Hindi en Engels in elke ruimte. Bovendien zit in elke ruimte iemand die je standaard informatie geeft. Als ze in de gaten hebben dat je geïnteresseerd bent in wat ze vertellen, dan geven ze veel achtergrondinformatie. Ze zijn ook allemaal erg benieuwd waar we vandaan komen en als we zeggen dat we uit Nederland komen, dan worden we gewezen op de invloed van de Nederlanders op de maharadja's en de cadeaus die zij de koningen hebben gegeven. Vooral Bartholemeus (rond 1600) wordt aangehaald als grote vriend van de koning en regelmatige gast van het paleis. Tijdens de wandeling door het paleis, die geheel is uitgestippeld en door routemarkeringen is aangegeven, worden we regelmatig aangesproken door Indiërs en schoolklassen met de vraag hoe we heten en waar we vandaag komen. Wij zijn tussen deze voornamelijk Indiase mensen een bezienswaardigheid op zich; we hoeven er niet veel moeite voor te doen om op te vallen.

Jan was niet mee naar binnen gegaan omdat hij er al vaker was geweest en hij ging naar een juwelier die gevestigd is bij de ingang van het binnenhof van het paleis. Hij heeft er wat juwelen voor zijn vrouw Malinka gekocht en stond ons weer op te wachten bij de uitgang. Omdat hij zo enthousiast vertelde over de juwelier, zijn ook wij daar naar binnen gegaan en hebben we het een en ander aangeschaft. Omdat Jan er al vaker was geweest en als een goede klant werd aangemerkt, heeft hij voor een korting weten te zorgen en kregen we zelfs goede thee mee. Ik vermoed dat de juwelier, die overigens uitstekend Engels sprak omdat hij op een internationale school had gezeten, ruim aan ons verdiend heeft. Maar iedereen was blij, en daar gaat het om.

Terug in Vellamadam hebben we met Dr. Johnson Raj vergaderd op de kamer van Jan. Er moesten wat afspraken gemaakt worden over de informatiestroom tussen onze Stichting Jeugdwelzijn Zuid-India en ProVision van Dr. Johnson. Wij willen regelmatig een nieuwsbrief uit laten komen met achtergrondinformatie over de projecten die wij ondersteunen. Dat is nodig voor reportage aan onze sponsoren en de Wilde Ganzen. Hiermee kunnen we donateurs op de hoogte houden van wat wij met hun donatie doen. Bovendien wilden wij Dr. Johnson duidelijk maken dat onze Stichting zich richt op kinderen van 0-18 jaar die zich in een achterstandsituatie bevinden. Dat was belangrijk omdat anders een stroom aanvragen onze kant opkomt, waarvan we op voorhand weten dat we ze niet kunnen honoreren.

Toen dat achter de rug was, ben ik even teruggekomen op het centrum in Chettikulam dat wij eerder deze week bezocht hadden. Ik was zo aangedaan door wat ik daar heb gezien, dat ik de €300 die het JeroenBoschKoor en het Zuid-Nederlands Kamerkoor voor mijn vertrek ingezameld hadden, daar wilde besteden. Roel, de zoon van Hanny die fysiotherapeut is, zal een lijst maken met spullen die ze daar goed kunnen gebruiken. Dr. Johnson zal daaruit kiezen en de aanschaf daarvan zal in locale Indiase winkels gebeuren. Hij zal ons gespecificeerde rekeningen overhandigen en ter plekke foto's maken van die goederen. Ik ben ervan overtuigd dat het geld zo een goede bestemming zal krijgen.

Na deze vergadering gingen we met z'n vieren in de auto van Dr. Johnson naar Kanniyakumari waar we bij het Sunset Point de zonsondergang mee hebben gemaakt, samen met duizenden Indiërs van alle geloven. Ik schrijf dat erbij omdat ze erg duidelijk maken dat ze aanwezig zijn door hun muziek rondom de parkeerplaats hard door luidsprekers te laten schallen. Dit is iets wat hier overigens overal waar we geweest zijn het geval is. Zelfs op onze compound bij het ziekenhuis begint om 03.00 uur 's nachts in een naburig dorp de keiharde muziek te klinken. Ik zou willen dat ze die mensen een koptelefoon cadeau zouden geven. Het is je reinste milieuverontreiniging, maar daar zitten de Indiërs niet mee; ook hygiene en vervuiling staan niet hoog op de prioriteitenlijst en vormen in dit land een wezenlijk probleem.